تاریخچه موسیقی راک همواره در حال تغییر و غیر قابل پیش بینی بوده است زیرا این ژانر از زمان ظهورش در اواخر دهه 1940 به طور مداوم از نو تعریف و ساخته شده است. بنابراین، تعجب آور نیست که بیان یک تعریف ساده برای چنین قالب موسیقی تغیرپذیری دشوار باشد.
اما با این که ممکن است طرفداران موسیقی راک، بیشتر درگیر حواشی آن باشند، اما این موسیقی به طور کلی به عنوان موسیقی سختی توصیف می شود که با گیتار الکتریک، بیس و درام اجرا شده و معمولا با اشعاری که توسط یک خواننده خوانده می شود، همراه است. این تعریف شاید خیلی ساده به نظر برسد، اما با نگاهی دقیق تر به سیر تکاملی راک می بینیم که چطور سبک ها و عوامل موثر مختلف در طول سال ها، به توسعه و پیشرفت آن کمک کرده اند. بهترین آموزشگاه زبان را از دست ندهید.
خاستگاه راک (دهه 1940 تا 1960)
خاستگاه راک را می توان در اواخر دهه 1940 یعنی زمانی که سبک های محبوب آن روز، موسیقی کانتری و بلوز، با کمک گیتارهای الکتریک و ضربات درام مداوم نواهای جدیدی را در موسیقی به وجود آوردند ، جستجو کرد. هنرمندان پیشگام راک در دهه 1950 مثل چاک بری (Chuck Berry) به شدت به ساختار های کلاسیک بلوز متکی بودند و در عین حال استعداد شان را طوری نشان دادند که انگار به طور ذاتی از این نعمت برخور دارند. برخلاف موسیقی پاپ که در آن دوران به عنوان موسیقی سالم و مجاز شاخته می شد، موسیقی خشن راک حاکی از آزادی جنسی بود که برای جامعه سنت گرای آن زمان زننده و عجیب به نظر می آمد بخصوص در کشورهای انگلیسی زبان.
در اوایل دهه 60، پیروان بری، به ویژه رولینگ استونز (Rolling Stones)، حوزه راک را با تبدیل هنرمندان تک آهنگ به نوازندگانی که قادر به تولید آلبوم هایی منسجم بودند ، گسترش دادند. استونز با استقبال از روابط جنسی و شورش جوانان در موسیقی اش، جنجال به پا کرد، اما به وسیله راک باعث شد فرهنگ جامعه به سطح جدید ارتقا پیدا کند.
تکامل راک (دهه 1970)
از آن جایی که موسیقی راک به شکل غالب موسیقی عامه پسند تبدیل شده بود، گروه های موسیقی جدیدی با توجه به نقاط قوت پیشکسوتان شان شکل گرفتند و در عین حال حوزه های جدید را در این موسیقی گسترش دادند. لد زپلین (Led Zeppelin)، لحن خشن و جدی تری به راک داد و به یکی از محبوب ترین گروه های دهه ۷۰ تبدیل شد و به ایجاد یک سبک جدید به نام هارد راک یا هوی متال کمک کرد.
در همان دوران، گروه پینک فلوید (Pink Floyd)، تنظیم های پیچیده ای را به موسیقی های این سبک اضافه کرد و آلبوم‌های مفهومی که با یک تم واحد به هم مرتبط می شدند را ساخت . آلبوم هایی مثل Dark Side of the Moon باعث ایجاد جنبش پروگرسیو راک شدند.
در اواخر دهه 70، در پاسخ به گروه‌های « هیپی » پرمدعا مثل پینک فلوید، گروه هایی از جمله Sex Pistols و Clash، راک را به اجزای اصلی آن یعنی گیتار های بلند، طرز برخورد بی ادبانه، و خشن و خشم آلود آواز خواندن ساده و مختصر کرد. به این ترتیب پانک متولد شد.
در حالی که هر سه جنبش هر کدام به نوعی از جریان اصلی راک نشات گرفته بودند، سبک چهارم که کم تر شناخته شده بود، متولد شد. با مرکز توجه قرار گرفتن نویز آتونال و ساز های راک غیر متعارف مثل درام ماشین ها، گروه هایی مثل Pere Ubu به پیشگامان راک صنعتی که یک زیرژانر ناهنجار و خشن بود و چندان محبوبیتی نداشت اما الهام بخش گروه های راک بعدی بود، تبدیل شدند.
تجزیه راک (دهه 1980)
با شروع دهه 80، راک جریان اصلی در حال از دست دادن قدرت تجاری اش بود و به نظر می رسید دارد جذابیتش را از دست می دهد. در چنین محیطی که راک از نظر خلاقیت کساد و بی رونق شده بود، زیرژانرها شروع به اثبات برتریشان کردند.
با الهام از وضعیت خارجی ناشناخته پانک و سازهای منتخب صنعتی، گروه های انگلیسی کیبورد محوری مثل Depeche Mode، سبک ترانه سرایی تامل بر انگیزی را بروز دادند و پست پانک را خلق کردند که به عنوان موج نو هم شناخته می شد.
در همین حال، گروه‌های آمریکایی از جمله REM المان ها و ویژگی های پست پانک را دستکاری کرده و اشعار تامل بر انگیزی را به تنظیم های سنتی گروه راک اضافه کردند. این گروه ها به دلیل محبوبیت شان در ایستگاه های رادیویی دانشگاهی یا کالج، راک کالج نامیده می شدند.
در پایان دهه 80، کالج راک به یک جایگزین موفق برای راک اصلی تبدیل شد که نام جدیدی هم گرفت: آلترناتیو راک. به آلترناتیو راک، راک مستقل هم می گفتند زیرا گروه های فعال در این سبک موسیقی، اغلب با شرکت های کوچک و مستقل قرارداد امضا می‌کردند.
آلترناتیو راک جایگاه فرهنگی اش را زمانی تثبیت کرد که مجله موسیقی بیلبورد در سال 1988 جدول جدیدی برای آلترناتیو راک در نظر گرفت و آن را در دسته راک مدرن طبقه بندی کرد. برای اکثر طرفداران موسیقی، اصطلاحاتی مثل راک مدرن، آلترناتیو و ایندی مترادف هایی برای توصیف این زیرژانر محبوب به حساب می آیند.
ظهور دوباره راک (از دهه 1990 تا به الان)
با صعود آلبوم “Nevermind” نیروانا (Nirvana) در سال 1991، آلترناتیو راک به موسیقی محبوب و غالب تبدیل شد. اما با این که گروه های دیگر خیلی زود به عنوان بخشی از جنبش گرانج (ادغام هارد راک و پانک) ظهور کردند، گروه های دیگری مثل ساوندگاردن (Soundgarden) در دنیای موسیقی آلترناتیو و جریان اصلی راک حضور داشتند.
موسیقی آلترناتیو که با خودکشی کرت کوبین (Kurt Cobain) رهبر گروه نیروانا تشدید شد، در اواسط دهه درخشش اش را از دست داد و زمینه را برای ظهور مجدد جریان اصلی راک فراهم کرد.
یکی از اولین گروه هایی که روی بازگشت جریان اصلی راک سرمایه گذاری کرد ، Limp Bizkit بود که هارد راک و رپ را با هم ترکیب و سبک رپ – راک را راه اندازی کرد. گروه هایی مثل Staind و Puddle of Mudd با اینکه به جای اضافه کردن رپ به این ترکیب، بر روی هارد راک ملودیک متمرکز بودند، پس از Limp Bizkit طرفداران زیادی پیدا کردند.
گروه‌هایی مثل Red Hot Chili Peppers که در دوران اوج گرانج رشد کرده بودند، اما به راحتی در زیرژانر جایگزین قرار نمی‌گرفتند، در طول دهه 90 همچنان مخاطب خودشان را داشتند. علاوه بر این، گروه‌هایی مثل فو فایترز (Foo Fighters) که پا جای پای گرانج گذاشته بودند، از انرژی ناشناخته موسیقی جایگزین استفاده کردند تا جریان اصلی راک را دوباره تقویت کنند.
با ورود موسیقی راک به قرن بیست و یکم، موفق ترین اجرا ها حتی با این که گاهی اوقات کاملا متفاوت به نظر می رسیدند، حال و هوای مشابهی با سبک راک مربوط به دهه 60 را داشتند. مثلا لینکین پارک (Linkin Park) هیپ هاپ و متال را ادغام می کند، اما 3 Doors Down در حالی که گوشه چشمی به موسیقی راک معاصر دارد، سنت های هارد راک گذشته را تقلید می کند. بدون شک، موسیقی راک به سیر تکاملی اش ادامه خواهد داد و در عین حال که آغوشش را برای هر نوع تغییر در این سبک باز نگه می دارد، از تاریخچه غنی اش هم استفاده می کند.
2 ویدیوی عالی از موسیقی راک
