اگر به پیانو علاقه دارید یا یک پیانیست هستید، خوب است که پیانیست های برجسته تاریخ را بشناسید. در این مطلب با 20 پیانیست برتر تمام تاریخ آشنا می شوید که از شماره ی 20 تا 1 رتبه بندی شده اند. بهترین آموزشگاه زبان آلمانی تهران را از دست ندهید زیرا بسیاری از بزرگان دنیای موسیقی آلمانی زبان بوده اند و برای شناخت آنها بصورت مستقیم به ادبیات کشور آلمان می توانید مراجعه نمایید.
در این مطلب به دلیل محدودیت های موجود، نمونه کارهای ده پیانیست برتر فقط جای داده شده اند. بقیه پیانیست ها با تصویر معرفی می شوند:
20- کلودیو آرئو (1903-1991)، شیلیایی
آرئو از 8 سالگی استعداد بینظیری در موسیقی نشان داد. به همین دلیل دولت شیلی هزینه فرستادن او به برلین و آموزش با بهترین معلم ها را پرداخت کرد. پس از چند سال، مارتین کروز که برای آرئو مانند پدر بود، او را با فرهنگ های مختلف و تکنیک های متنوع آشنا نمود.
هنگامی که کروز در سال 1918 درگذشت، آرئو از پیانو فاصله گرفت و به روانکاوی پرداخت. وی به تدریج و پس از جنگ جهانی دوم شهرت بین المللی زیادی پیدا کرد. اگرچه او می توانست با بهترین رقبای خود در این زمینه به رقابت بپرازد اما بیشتر دغدغه ی وی، یافتن و تفسیر آثار موسیقی دانان بزرگ تاریخ مانند یوهان سباستیان باخ، موتسارت، بتهوون، شوبرت و… بود.
توی این پک فوق العاده، استاد الینا جبل عملی، نواختن پیانو رو جوری یاد میگیری که تو هیچ کلاس آموزشی یا پک دیگه ای نه دیدی نه شنیدی! در کمترین زمان یک پیانیست حرفه ای شو همه رو انگشت به دهان کن!
آرئو پیانسیت چیره دستی بود و به خاطر مطالعات و تفسیرهای گسترده ای که در زمینه ی موسیقی انجام داد، به شهرت رسید. وی در طول زندگی خود، جوایز و نشان های زیادی کسب نمود و برخی افراد او را بعنوان یکی از بهترین پیانیست های قرن بیستم می شناسند.
19- یوزف هوفمان (1876-1957)، لهستانی
یوزف یک کودک اعجاب آور و حیرت انگیز لهستانی بود که در ۵ سالگی اولین رسیتال خود را در ورشو برگزار نمود و سپس به اجرای برنامه در سراسر اروپا و آمریکا پرداخت. وی سرانجام در ایالات متحده اقامت گزید و مدیر موسسه موسیقی کورتیس شد. هوفمان به عنوان یکی از برترین پیانیست های عصر خود بسیار مورد احترام بود و علاوه بر نوازندگی پیانو، مخترع و استاد دانشگاه هم بود.
پیانو یوزف سرشار از اصالت و زیبایی بود. اجرای او همچنین دارای خودانگیختگی بود که باعث متمایز شدن کار وی با دیگر پیانیست ها می شد.
یوزف به عنوان نخستین رئیس دپارتمان آموزش پیانو در مؤسسه موسیقی کرتیس فیلادلفیا انتخاب شد که یک مرکز مهم آموزشی بشمار می رفت. اجراهای بزرگ هوفمان بر شوپن، بتهوون، شومان، لیست و دیگر شخصیت های مهم زمان خود تأکید داشت.
18- والتر گیزکینگ (1895-1956)، آلمانی
گیزکینگ پیانیست بسیار خوبی بود اما سیاست های وی اعتبارش را لکه دار کرد. در جنگ جهانی دوم او به همکاری با حذب نازی متهم شد و به همین دلیل تا سال 1955 در ایالات متحده قادر به اجرا نبود.
وی سرانجام توانست در ایالات متحده اجرا داشته باشد و با برگزاری کنسرت در سالن کارنگی، مورد استقبال بی سابقه ای قرار گرفت و محبوبیت زیادی کسب نمود.
17- گلن گولد (1382-1332)، کانادایی
گلن گولد پیانیست قرن بیستم بود و یکی از بهترین نوازندگان آن دوران بشمار می رفت. برنشتاین، او را “بزرگترین اتفاقی که برای موسیقی در سالهای گذشته افتاده است” دانست.
گلن بیشتر بخاطر تفسیر آثار باخ به شهرت رسید و در میان مردم شناخته شد. دقت تکنیکی بالا و شیوایی در بیان ساختار پلی فونیک موسیقی باخ، از ویژگی منحصر به فرد نوازندگی او می باشد.
وی به اکثر آثار موسیقی دوره رمانتیک مانند لیست، شومان و شوپن بی اعتنایی می کرد و بیشتر ضبط هایی که داشت، از موسیقی باخ بود. ضبط second Goldbergs قبل از مرگ نابهنگام او در سال 1982 اتفاق افتاد. نکته ی جالب در مورد این پیانیست این است که او مطالعه ی پیانو را به نواختن آن ترجیح می داد و حتی می توانست به طور ذهنی پیانو را تمرین کند و با یک نگاه همه چیز را به ذهن بسپارد.
16- ماری پرایا (متولد 1947)، آمریکایی
ماری پرایا پیانیست و رهبر ارکستر آمریکایی بود و استعداد بینظیری در موسیقی داشت. شنیده ها حاکی از آن است که وقتی ماری پرایا در مسابقات پیانوی لیدز ثبت نام کرد، سایر رقبای آمریکایی گمان می کردند که برنده ی حتمی مسابقه هستند. پرایا در آن زمان تنها یک دانش آموز بود اما توانست با اجرای کنسرتو پیانو شماره 1 شوپن، پیروز مسابقه شود. متانت و اصالت، از نشانه ها و خصوصیات برجسته او بود.
ماری عضو افتخاری آکادمی سلطنتی موسیقی لندن می باشد و علاوه بر این، درجه ی نشان امپراتوری بریتانیا را هم دارد. وی تاکنون توانسته است جوایز زیادی کسب کند که یکی از آنها جایزه ولف در هنر است که در سال 2015 موفق به اخذ آن شد.
15- ویلهلم کمپف (1895-1991)، آلمانی
هسته اصلی موسیقی ویلهلم کمپف، موسیقی عالی سنتی آلمان بود. بعبارت دیگر می توان گفت که وی یکی از شارحان برجسته سنت آلمانی موسیقی قرن بیستم است. اگرچه او در طول زندگی هنری خود آثار باخ، موتزارت، شومان و برامس را اجرا کرد اما بیشتر شهرت خود را به خاطر تعبیر خاصی که از آثار بتهوون و شوبرت داشت و سونات هایی که از این دو آهنگساز اجرا کرد، بدست آورد. کمپف ظرافت و احساس خاصی در کار خود داشت و با صمیمت و تمرکز زیاد توانست به شخصیتی جذاب و دوست داشتنی تبدیل شود.
14- ادوین فیشر (1860-1960)، سوئیسی
ادوین فیشر هم یکی از مشهورترین نوازندگان قرن بیستم است. وی یک پیانیست با استعداد، رهبر ارکستر و مربی موسیقی بود و به احیای موسیقی باخ و موتزارت پرداخت. او در زمانی اینکار را کرد که چنین اجراهایی به ندرت در برنامه های کنسرت برگزار می شد.
فیشر از بزرگترین مفسران تک نوازی در قرن بیستم بود. بسیاری از افراد او را یکی از نوابغ نوازندگی پیانو در دوران معاصر می دانند.
اگرچه نواختن او از نظر فنی بی نقص نبود اما با لحنی کاملاً معجزه آسا، گرمای خود را حفظ می کرد. نوازندگی او هم در نقاط اوج و هم قسمت های ملایم موسیقی، خاص و جذاب بود.
فیشر از شاگردان مارتین کراوزه بود. از طرفی آلفرد برندل از شاگردان فیشر بود که بسیار شخصیت و تبحر او را تحسین می کرد.
13- رادو لوپو (متولد 1945)، رومانیایی
رادو لوپو پیانیست رومانیایی است در اوایل دهه 1970 و پس از پیروزی در مسابقات مهمی از جمله ” قابت بین‌المللی پیانوی ون کلایبرن” (1966) و ” رقابت بین‌المللی پیانوی لیدز” (1969) به شهرت رسید. با اینحال سبک عملکرد و نوازندگی او بسیار فراتر از چیزی است که ما به عنوان یک برنده معمولی مسابقه تصور کنیم.
لوپو یک پیانیت بی تکلف است و برخلاف برخی از همکاران جوان خود، بسیار بی ریا و ساده رفتار می کرد. رادو در دانشگاه ملی موسیقی بخارست تحصیل کرد و بعدها از شاگردان لئوپولد گودوفسکی شد. او یکی از عمیق ترین مفسران امروزی برامس، بتهوون، موتزارت و شوبرت است.
لحن موسیقی او بسیار زیبا، گیرا و جذاب است و به دلیل این هنر نوازندگی، مورد ستایش افراد بسیاری واقع شده است.
12- ایگناز فریدمن (1882-1948)، لهستانی
فریدمن در سال 1882 در لهستان متولد شد و از بهترین مفسران “عصر طلایی” شوپن و بسیاری آهنگسازان دیگر بود. احساس ذاتی او نسبت به ریتم های لهستانی شوپن و ملودی های اپرا، شبیه هیچ کس نبود.
او شاگرد پیانیست و معلم بزرگ لهستانی، تئودور لشه‌تیتسکی بود. تئودور در مورد او می گفت “فریدمن از نظر فنی از من پیشی گرفته است”. فریدمن در طول چهار دهه فعالیت برجسته به یک معلم قابل احترام، آهنگساز، تنظیم کننده و یک ویراستار تبدیل شد.
فریدمن مانند آلفرد کورتو (پیانیست شماره 5 این لیست) این توانایی حیرت انگیز را داشت که صدای پیانو را به چیزی شبیه صدای انسان تبدیل کند.
فریدمن به دلیل بروز یک مشکل عصبی در دست چپش در سال 1943 بازنشسته شد. او در سال 1948 در استرالیا و در زمانیکه در زمان آغاز جنگ جهانی دوم در یک تور بود، درگذشت.
11- کریستیان زیمرمن (متولد 1956)، لهستانی
کمتر هنرمندی را می توان شناخت که مانند کریستیان زیمرمن، در زمان نوازندگی پیانو اینقدر آرام و خونسرد باشد. او حتی در پراکنده ترین نت های شوپن، برامس و لیست نیز خونسردی و وضوح فنی مطلق خود را حفظ می کند. گرچه دستان وی به طور غیرطبیعی بزرگ نیستند اما انگشتان بلندی دارد که به تسلط بیشتر او کمک می کند.
خلوص و اصالت، مهمترین ویژگی های اجرای کریستیان هستند. او تا کنون برنده ی جوایز زیادی شده است و در رقابت های مختلف (مانند رقابت بین‌المللی نوازندگی پیانو شوپن) مقام اول را کسب نموده است. بسیاری از افراد او را یکی از بهترین نوازندگان زنده ی پیانوی جهان می دانند.
10- آرتورو بندتی میکلانجلی (1995- 1920)، ایتالیایی
اجرای آرتورو بندتی میکلانجلی از ویژگی های فوق العاده و فراموش نشدنی برخوردار بود که تلفیقی از تسلط پیانیستی بی عیب و نقص و هیجان انگیز او را نشان می داد. او پای خود را از قوانین معمول و ساده پیانو فراتر نهاد و صداهای زیبا و بی نقصی تولید نمود.
هنر نوازندگی او خارق العاده بود و با دقت و ظرافت خاصی ساخته می شد. او از لحاظ تکنیکی، فراتر از دیگر پیانیست های هم عصر خود بود.
رپرتور میکلانجلی طی سالهای متمادی با دقت زیاد انجام شد. برخی کنسرتوهای موتزارت و سونات های بتهوون و آثاری از شومان (کنسرتو، کارناوال)، برامس، راول ، دیبوسی، گریگ (کنسرتو) و به ویژه شوپن بارها و بارها در برنامه های کنسرت وی اجرا شدند.
9- مارتا آرخریچ (متولد 1941)، آرژانتینی
مهیج، پراحساس، حیرت انگیز و مسحورکننده، اینها برخی از صفاتی است که منتقدان معمولاً برای توصیف موسیقی پیانویست آرژانتینی مارتا آرخریچ استفاده می کنند. مارتا در سال 1955 به اروپا رفت و تحت آموزش قرار گرفت. وی پس از مهاجرت به اروپا و کسب جایزه اول مسابقات پیانو بوسونی و ژنو در اواخر دهه 1950 در جوانی به شهرت جهانی رسید.
ماریا دانش آموز فردریش گولدا، پیانیست اتریشی بود و هنوز هم او را بزرگترین پیانیست تاثیرگذار در زندگی خود می داند. ماریا توانست در مسابقات بین المللی پیانو شوپن در سال 1965 نیز مقام اول را کسب کند و هیئت داوران و تماشاگران را غرق اجرای خود نماید.
پیانویست آمریکایی استفان کوواچویچ که همکار سابق مارتا بود می گوید که وی از اجرای تک نفره و تنهایی روی صحنه متنفر بود و از آن زمان به بعد توجه خود را به پخش کنسرتو و موسیقی مجلسی معطوف کرده است. مارتا می گوید “من عاشق نواختن پیانو هستم اما دوست ندارم که یک پیانیست باشم، من حرفه را دوست ندارم”.
قبل از خرید اینترنتی هر نوع پیانو حتما این راهنمای خرید را بخوانید!
مجموعه کارهای وی به طرز حیرت انگیزی متنوع است و از باخ تا شوستاکوویچ گسترش می یابد و تعهد خاصی به شومان نشان می دهد.
همکاری های دیرینه مارتا با نوازنده های ویولون مانند گیدون کرمر و میشا مایسکی، باعث افزایش دید موسیقی وی شده است بطوریکه مایسکی اجرای همراه با مارتا را “زیبا ترین تجربه در جهان” توصیف کرده است.
مارتا در پرورش استعدادهای جوان از طریق مجموعه کنسرت های سالانه خود در جشنواره لوگانو بسیار سخاوتمند عمل می کند.
8- امیل گیللس (1916-1985)، روسی
امیل گیللس با سویاتوسلاو ریختر (پیانیست شماره 4 این لیست)، هم عصربوده است. گیللس پیانیستی بسیار متفاوت بود و به همین دلیل یکی از بهترین نوازندگان پیانو قرن بیستم بشمار می آید. امیل و سویاتوسلاو معلم های مشترکی مانند هاینریش نویهاوس داشتند و به همین دلیل سبک های آنها شباهت های زیادی با هم داشت. اجراهای گیللس سرشار از انرژی و زندگی بود و هیجان زیادی در بین تماشاچیان ایجاد می نمود.
گیللس پیانو را از کودکی و در سن پنج سالگی آموخت. وی نزد یک معلم اوکراینی بنام “یاکوف تکاچ” آموزش دید. پس از آن به “کنسرتوار اودسا” رفت و از شاگردان هاینریش نویهاوس و لئوپولد گودوفسکی شد.
آثار امیل بیش از هر چیز نشانگر ظرافت حیرت انگیز و تبحر او در نوازندگی پیانو است. کنسرتهای برامس او بهمراه اوگن جوخوم، جزء کنسرت های ماندگار تمام دوران ها محسوب می شود. امیل به پاس فعالیت های ارزشمندی که در موسیقی انجام داده است، جوایز زیادی کسب نموده که یکی از آنها جایزه هنرمند مردمی اتحاد جماهیر شوروی می باشد. او موفق به دریافت نشان لنین هم شد.
7- آرتور اشنابل (1881-1951)، اتریشی
آرتور اشنابل پیانیست متولد اتریش بود و در دوران اوج شهرت خود، به عنوان نماینده برجسته سونات های پیانو بتهوون مورد احترام قرار گرفت. او اولین کسی بود که همه آنها را ثبت کرد و تفسیرهایی که از آثار بتهوون (و همچنین شوبرت) ارایه داد، بسیار ارزشمند است بطوریکه این تفسیرها شصت سال پس از مرگ وی هنوز هم توسط پیانیست های بسیار زیادی مورد احترام است.
اگر به دنبال شور و هیجان پیانیستی و دقت نفس گیر هستید، اشنابل مرد شما نیست. معلم او، تئودور لشکتیسکی، به آرتور 12 ساله می گفت: “تو هرگز پیانیست نخواهی شد چون تو یک موسیقی دان هستی.”
نوازندگی آرتور را می توان بی آلایش، صادقانه و گاهی اوقات بی دقت توصیف کرد، زیرا برخی از رکوردهای او دارای نت های اشتباه یا از دست رفته است.
رپرتوار او بیشتر شامل آهنگسازانی مانند باخ، موتزارت، بتهوون، شوبرت و برامز بودند که بیشترین میزان احساس و همدلی را داشتند. در تفاسیر اشنابل مانند بهترین اجرای های اوتو کلمپرر از سمفونی های بتهوون، نه تنها قدرت وجود داشت بلکه یک سادگی نیز دیده می شد.
6- دینو لیپاتی (1950-1917)، رومانیایی
پیانو دینو لیپاتی سرشار از پویایی، رنگ ها و بافت های متنوع بود و همین امر توانست جایگاه او را در بین جاودانگان پیانو تضمین کند. ظرافتهای عالی و درجه یک او در نوازندگی در نوع خود بی عیب و کم نظیر بود.
اما آنچه که واقعاً نوازندگی او را متمایز می کرد این بود که به نظر می رسید هر نقطه ی عطفی که در کار او وجود داشت، به طور طبیعی از روح درونی موسیقی ناشی می شد. ظرافت فنی و عالی نوازندگی دینو، در قلب هنر فریبنده او نهفته است. از نظر لیپاتی، موسیقی چیزی بود که باید مانند اکسیژن با آن زندگی کرد و از او جان گرفت.
دینو در سال 1947 و در اوج زندگی حرفه ای خود به بیماری لنفوم هوچکین (نوعی سرطان خون) مبتلا شد و سه سال بعد در 33 سالگی درگذشت. والتر لگ تهیه کننده رکوردهای موسیقی دینو گفت “لیپاتی یک فرد مقدس بود. او خوبی، سخاوت، ایمان و امید را به همه ی اطرافیانش هدیه داد”.
5- آلفرد کورتو (1862-1962)، سوئیسی / فرانسوی
آلفرد کورتو موسیقی دان و نوازنده ی چیره دستی بود که از مادری سوئیسی و پدری فرانسوی متولد شد. وی نگرش شاعرانه و بسیار احساسی به آثار پیانو سبک رمانتیسم مانند شوپن و شومان داشت و همین امر باعث شهرت وی شد. بطوریکه بسیاری از افراد و موسیقی دانان، کورتو را از نامدارترین و بهترین موسیقی دانان قرن بیستم بشمار می آورند.
شاید با معیارهای امروزی نمی توان آلفرد را “بهترین” پیانیست تاریخ برشمرد اما وی هنوز هم یکی از عمیق ترین، حساس ترین و اصیل ترین موسیقی دانان زمان خود و پس از آن بشمار می آید. مفاهیم موسیقی کورتو در مقیاسی متعالی و در نوع خود کم نظیر بود. علاوه بر این، شخصیت کورتو چیزی فراتر از یک پیانیست بزرگ بود.
وی در سال 1877 در سوئیس به دنیا آمد و در كنسرواتوار (هنرستان عالی موسیقی) پاریس نزد لوئیس دیمر و Emile Descombes، تحت آموزش قرار گرفت. مدیر کنسرواتوار در سال 1907، کورتو را به عنوان استاد منصوب کرد. پس از آن کورتو به هنرمندانی چون کلارا هاسکیل، دینو لیپاتی، ولادو پرلموتر و سامسون فرانسوا آموزش داد.
از سال 1905 او با نوازنده ویولون مانند ژاك تیبو و پابلو کاسالس نوازنده ویولنسل همراه شد. وی علاوه بر نگارش تعدادی کتاب و مقاله در زمینه موسیقی و پیانو، نسخه هایی از موسیقی پیانو شوپن و شومان را هم ساخت که بعد از چندین سال هنوز هم مورد احترام است.
تکنیک های کورتو در تولید صدای زیبا و منحصربفرد بسیار عجیب بود. لازم بذکر است که کورتو نخستین ضبط الکترونیکیِ جهان را در سال ۱۹۲۵ برای شرکت ویکتور ریکوردز انجام داد. علاوه بر این “دانشکدهٔ موسیقی پاریس” را در سال ۱۹۱۹ بنیاد کرد و شاگردان برجسته زیادی را در آنجا تربیت نمود.
4- سویاتوسلاو ریختر (1997- 1915)، روسی
سویاتوسلاو ریختر توسط بسیاری افراد به عنوان بزرگترین پیانیست نیمه دوم قرن بیستم شناخته می شود. ریختر اصالتا آلمانی بود اما فقط در سال 1960 برای اولین بار در غرب هنرنمایی کرد. سبک نوازندگی و تکنیک ریختر خارق العاده بود. او یک هنرمند بسیار حساس بود و از توجه مردم بیزار بود (به حدی که در سال های آخر، در صحنه ای تاریک اجرا داشت). وی اجرا در یک انبار در فرانسه را به هر سالن کنسرت بزرگ ترجیح میداد.
آهنگساز مورد علاقه وی واگنر بود که هیچ موسیقی پیانوی قابل توجهی ننوشته بود. رپرتوار ریختر شامل تمام پیانیست های بزرگ بود. او از “کامل گرایی” متنفر بود و برای مثال هرگز کنسرتوی پیانو دوم، چهارم یا پنجم بتهوون یا برخی از شاهکارهای شوپن را اجرا نکرد اما اجراهای خارق العاده ای از پیانیست های دیگر داشت.
15 حقیقت جالب راجب ساز پیانو و اجزای آن که حتما باید بدانید!
ریختر دوست سرگنی پروکفیف و دمیتری شوستاکوویچ بود که هر دوی آنها برای او آثار و کارهایی نوشتند.
توصیف شیوه ی نوازندگی ریختر دشوار است، زیرا او آنقدر در عمق موسیقی غوطه ور می شد که همگان را مجذوب خود می کرد. ریختر نسبت باخ، هندل، شوبرت، شومان، لیست و آهنگسازان روسی دیگر، در اجرای موتزارت، بتهوون و برامس عملکردی ویژه تر داشت.
پس از اوایل دهه 1970 او از ضبط در استودیو خودداری کرد، اما بسیاری از کنسرت های او ضبط شدند و تعداد سی دی های وی از هر پیانیست دیگری بیشتر است. او از بیشتر اجراهای خود نفرت داشت و در پایان مستندی که در سال 1995 ساخته شد، گفت: “من خودم را دوست ندارم!”
ریختر می گفت: “من پیانو را دوست ندارم، من بیشتر موسیقی را دوست دارم.”
3- ولادیمیر هوروویتس (1903-1989)، روسی
ولادیمیر هوروویتس، پیانیست و آهنگساز قرن بیستم است که امروزه یکی از بزرگترین نوازندگان پیانو تمام دوران ها بشمار می آید. او به دلیل اجراهای تکنیکی و استفاده از رنگ های هیجانی در موسیقی و نوازندگی خود، به شهرت رسید.
هوروویتس در طول سه دهه فعالیت هنری و تا زمان بازنشستگی 12 ساله خود از کنسرت های زنده (65 – 1953)، شخصیت و رفتاری آرام از خود نشان داد.
برخی از اجراهای هوروویتس از آثار آهنگسازان رمانتیک مانند آثار فرانتس لیست (از جمله سونات پیانو و راپسودی مجار شماره ۲)، کنسرتو پیانو ۳ سرگئی راخمانینف و همچنین بالاد شماره ۱ فردریک شوپن بودند که بسیار مورد توجه عموم قرار گرفتند.
آموزش 15 ترفند بسیار کاربردی برای شروع یادگیری پیانو بصورت اصولی
استثنایی ترین جنبه نوازندگی هوروویتس، طیف رنگ و فیزیکی موسیقی او بود. نرم ترین اجراهای او بسیار دلنواز و بلندترین قسمت های کار همیشه شفاف بود. در هر قطعه، مجوعه ای از نت های پویا و هماهنگ در یک ریتم مداوم و در حال تغییر قرار می گرفتند و همین امر نوازندگی او را استثنایی و زیبا می کرد. هوروویتس معتقد بود که “کمال خودش نوعی نقص است”.
ولادمیر در سال 1982 تحت درمان افسردگی قرار گرفت و همین امر اجراهای او را تحت تاثیر قرار داد و باعث افت برخی از کارهای وی شد.
2- آرتور روبینشتاین (1887-1982)، لهستانی
اگر جایزه ای برای پیانیستی که به کارنامه ایده آل هنری نزدیک شده بود، در نظر گرفته می شد، این جایزه قطعاً به آرتور روبینشتاین تعلق می گرفت. اجراهای آرتور مانند فاوره یا برامس، آلبنیس یا بتهوون، راول یا شوبرت، همگی بی نقص و عالی بودند. با این حال او بیشتر بخاطر تفسیر آثار شوپن مشهور است بطوریکه در تفسیر آثار او، خوش ذوقی، ظرافت و نبوغ زیادی از خود نشان می دهد. وی هنوز هم یکی از نوازندگان مطرح آثار شوپن محسوب می شود.
آرتور روبنشتاین در طول زندگی هنری خود بیش از ۲۰۰ اثر ضبط نمود و در ۱۹۷۶ میلادی، نشان آزادی آمریکا را دریافت کرد. به عقیده ی افراد زیادی، او از بهترین نوازندگان پیانو تاریخ محسوب می شود.
آرتور در اجراهای انفرادی و گروهی عالی بود و ظاهراً چیزی نبود که نتواند به بهترین نحو اجرا کند. کنسرت ها و رسیتال های انفرادی و چند نفره ی او ابتدا با یاشا هایفتز و امانوئل فورمن و سپس با هنریک سزرینگ و پیر فورنیه، که با هم رکوردهای بینظیری از برامس، شوبرت و شومان داشتند، گواه این مسئله است.
آرتور در سال ۱۹۰۰ زمانی که تنها ۱۳ سال داشت، برای نخستین بار با فیلارمونیک برلین به اجرای زنده پرداخت. پس از آن و در سال ۱۹۰۶، نخستین برنامه ی زنده ی خود را در آمریکا همراه با ارکستر فیلادلفیا در تالار کارنگی اجرا نمود. جالب است بدانید که آرتور روبنشتاین، به هشت زبان دنیا مسلط بود و به همین خاطر در جنگ جهانی اول، به عنوان یک مترجم نظامی مشغول کار شد و در آنجا به همراه یک نوازنده ی ویولون بنام اوژن ایزایی، به اجرا پرداخت.
روبنشتاین یکی از مشهورترین پیانیست ها در دهه ی 80 و پس از آن بود. او به گرامافون هم علاقه ی زیادی نشان می داد. وی در طول دو سال به اسپانیا و آمریکای جنوبی سفر کرد و با آثار بزرگانی مانند مانوئل د فایا، ایساک آلبنیس و انریکه گرانادس احساسات شنوندگان و حضار را برانگیخت. آرتور در دهه ی 1920، به شهرت و اعتبار جهانی رسیده بود و مانند یک نابغه، مورد ستایش مردم جهان واقع شد.
روبنشتاین نوازنده ای خودجوش و منحصر بفرد بود و آثار ارزشمندی از آهنگسازان برجسته مانند بتهوون، شوپن و موتسارت به یادگار گذاشت. آرتور روی صحنه بسیار جدی بود و کار خود را با دقت و ظرافت خاصی انجام می داد. این درحالی بود که به گفته ی اطرافیان و دوستانش، شخصیتی شوخ طبع و برونگرا داشته است. وی در سال 1972 در 95 سالگی در ژنو سوئیس درگذشت.
1- سرگئی راخمانینوف (1873-1943)، روسی
سرگئی راخمانینوف بهترین نوازنده ی پیانو و نامبر وان ما در این لیست است. اگر ضبط های سرگئی راخمانینوف وجود نداشتند، ما از اجرای او هیچ چیز نمی دانستیم. از موسیقی او می توان نتیجه گیری ها و تفاسیر زیادی کرد. راخمانینف در خانواده ای متولد شد که بسیار به موسیقی علاقمند بودند. وی از کودکی استعداد بینظیری در زمینه ی موسیقی نشان داد و در 4 سالگی نواختن پیانو را آغاز نمود.
سرگئی راخمانینوف در سال ۱۸۹۲ از “کنسرواتوار چایکوفسکی مسکو” فارغ التحصیل شد و چند قطعه پیانو و قطعات ارکستری تصنیف نمود که بازخوردهای خوبی بهمراه نداشت. اما او ناامید نشد و پس از 4 سال (در سال 1901)، کنسرتو شماره 2 خود را آغاز کرد که با استقبال بینظیری همراه شد و از همین زمان بود که به شهرت رسید.
استعداد راخمانینوف در نوازندگی پیانو بسیار خارق العاده بود و اگر به چند مورد از ضبط های او گوش کنید، متوجه ریتم موزون و بینظیر وی خواهید شد. برخی افراد معتقدند که نوازندگی راخمانینوف یکنواخت نیست و بیشتر شبیه یک موج جزر و مد است.
راخمانینوف یکی از آخرین نمایندگان بزرگ موسیقی رمانتیک در موسیقی کلاسیک روسیه هم بود و تحت تاثیر آهنگسازان روس، لهجه ای کاملا متفاوت و شخصی بدست آورد. از آثار معروف وی میتوان به پیانو کنسرتو شماره ۲ و شماره ۳ اشاره نمود.
وی پس از انقلاب روسیه در سال 1918، به همراه خانواده اش به آمریکا رفت و در آنجا مستقر شد. پس از آن در اروپا و آمریکا زندگی کرد و بطور تمام وقت به تمرین می پرداخت. آثار هنرمندان بزرگی مانند باخ، بتهوون (بخصوص سونات شماره 23 با نام اوپاسیوناتا)، بورودین، شوپن، دبوسی، گریگ، لیست، مندلسون، موتزارت، شوبرت، شومان و چایکوفسکی در برنامه های راچمانینوف حضور داشتند. او روزانه حداکثر 15 ساعت تمرین می کرد و تورهای زیادی داشت.
این اسطوره ی موسیقی در سال 1943 در اثر ملانوما در بورلی هیلز ایالات متحده درگذشت و میراث موسیقی ارزشمند خود را برای مردم جهان برای همیشه باقی گذاشت.
3 دیدگاه. دیدگاه تازه ای بنویسید
فاضل سای رو از قلم ننداختین؟پیانیست ترکیه ای
ریچارد کلایدرمن؟
جالبه بتهوون موزارت و کلایدرمن شوپن باخ و… نبودن